Je kar is leeg
Een 17 cm lang aanpasbaar wezen / god avatar / buitengewoon karakter voor hout elven, barbaren, ridders en andere krachten van goede legers, en zelfs voor demonische legers met het juiste kleurenschema.
Syl-Iriah is een indrukwekkende en mooie toevoeging voor elk leger met houtthema. Ze is de belichaming van de krachten en magische krachten van het bos. Haar unieke silhouet onderscheidt zich op het slagveld en geeft de aandacht.
Box bevat 6 accessoires:
Lance, Harp, Bow, Magical Staff, Two Long Swords
Klik hier om te zien hoe u de vleugels van Syl-Iriah kunt assembleren.
Aantekeningen:
Het bos trilt, pulserend.
De ruwe energie van de lente stijgt. Overal.
Geuren en sporen en pollen en feromonen vullen de lucht en overbelast de zintuigen. IR-Mar beweegt als een kat door de struiken en verstoort nauwelijks de furieus levende greens die wild lopen in de struikgewas. Zijn dunne en gespierde frame ziet eruit als een jonge krachtige boom. Zijn ogen hebben de diepe kleur van het mos dat groeit onder oude bomen in het diepste deel van het bos. En hij ruikt naar geurend hout. Terwijl ze achter hem loopt, is Shan-Ma-Ya gebiologeerd.
Overal om hen heen woedt het hele bos. Een gigantische orgie van het exploderende leven, barstte uit naar de zon. Kevers en vogels en bloemen en wijnstokken, alles gaat verloren in een grenzeloze copulatie van gigantische proporties.
Leven. Opnieuw.
De winter is dood.
Alles is herboren en vieren.
IR-Mar draait zich om met een glimlach: "We zijn er bijna."
"Ik weet niet zeker of we dit moeten doen."
"Ja dat zouden we moeten doen! Je moet haar zien voordat iedereen dat doet! "
"Maar de ouden ... ze zeggen dat het verboden is!"
Ir-Mar lacht weer: "Wat weten ze?"
Naarmate de twee elfen vooruit gaan, wordt het bos stiller, alsof al het vreugdevolle feest van de lente hier niet geschikt was.
Inderdaad, er is iets anders in de lucht. Er heeft hier iets heiligs gewoond. Er is iets gewerkt, voelde pijn en uitputting. Maar toch is het een spirituele plek. De bomen maken de kleine open plek eruit als een kathedraal. En aan het einde van het plantaardige schip, tussen een chaos van rotsen, verschijnt een opening in de grond als de ingang van een crypte. Shan kijkt verbaasd rond en realiseert zich wat de plaats echt is.
"Hoe heb je het gevonden?" Ze fluistert.
Ir-Mar lacht opnieuw. Zijn ogen glimlachen ook. Sommige geheimen mogen niet worden verteld. Tenminste niet nu.
"Volg mij!"
Shan neemt zijn hand en langzaam, eerbiedig, lopen ze naar beneden tussen de rotsen, naar beneden in de crypte.
De grond maakt een ruwe helling naar beneden. Om hen heen vertakken veel tunnels en vormen een gigantisch doolhof in de ingewanden van de aarde. Een plek waar het leven volledig is verlaten en toch niet wordt belast door het gevoel van de dood.
Alsof ze haar gedachten leest, spreekt IR onder zijn adem: “Hé, ben nu allemaal vertrokken. Ze lieten haar een zeer verdiende slaap hebben. "
"Dus het is waar ... zij is de moeder van de zielen?"
"Ik ben niet in staat geweest om in de winter binnen te komen. De plaats wordt bewaakt door talloze soldaten, drones en werknemers. Ze bezoeken haar allemaal alle behoeften terwijl ze elke ziel van het bos bevalt. Eén voor elke plant, Rock, dier en rivier ... en ons. Een paar weken geleden was de bijenkorf met hen gevuld. Maar nu zijn ze allemaal weg en is ze dieper ondergronds gegaan. Ze transformeert weer. "
Shan houdt IR's hand strakker vast.
'Maak je geen zorgen, ik ben hier vaak gekomen. Niets zal ons schaden. Ze kent me nu, ze weet wanneer ik hier ben.'
De lucht van de tunnels was nu warm en vochtig, op een goede manier. De geur van de aarde was hen overspoeld. Plots waren ze in een grote hal. En Shan werd getroffen met een visioen.
Zou dit echt kunnen zijn?
Daar was ze in het midden van deze kamer onder de aarde. De cocon was meerdere meter hoog, gemaakt van een vaag gloeiende zilveren zijde, hangend aan de verkoop in een wirwar van fijne wortels die eruit zagen als een delicaat kant. Het licht dat langzaam van binnenuit pulseerde was als het kloppen van een vredig hart. En door het zijden membraan kon Shan de delicate vorm van een chrysalis zien. Even leek de tijd te stoppen.
"Ja, dat is zij! In de winter is ze Syl-Manath, de koningin van de Hive, The Hatcher of Souls, het leven dat door de winter leeft. En nu zal ze binnenkort worden herboren als Syl-Iriah, de Geest van het licht, het zon-kind, de beschermer. Dan aan het einde van de zomer wanneer alles zal beginnen te vervallen, wordt ze syl-yarath de spin, de geest van de donkere plaatsen, de loer onder de maan, de Verslinder en de wevende crone. Misschien wil je haar dan niet ontmoeten ... "
"Maar…"
'Nee, u hoeft zich geen zorgen te maken. Ze zal u nu geen kwaad doen.'
Toen begonnen de chrysalis te kraken ...
Gedurende enkele uren zaten ze daar, getransfixeerd, terwijl de Godess werd herboren. Ze voelden zich vreselijk beschaamd, nietige Elven -jongeren die kijken naar een van de meest intieme momenten van het leven van een godin. Toch konden ze niet bewegen, gefascineerd door de schoonheid en kracht van het leven die door haar hele nieuwe lichaam pulseerden. Wat voor het eerst was verschenen als vervormde stronken werden langzaam lagen en lagen van prachtige vlindervleugels. Ze was niet langer de ondergrondse geboortemoeder met een lichaam vervormd door de levering van zoveel kinderen dat ze de sterren overtroffen. Ze werd een stralend wezen van de lucht.
Hoe lang duurde het? Ze konden het zich niet herinneren.
Misschien omdat de godin haar hoofd naar hen toe draaide en recht in hun ziel keek. Haar voorhoofd was sierlijk met groot hertenbossen en haar lange haar zwaaide als een schorpioenstaart, klaar om te slaan.
Maar op dit moment was haar gezicht alleen liefde.
En ze sprak met hen:
"Mijn kinderen, hoe kun je zo snel zo groot en sterk worden geworden? Ik herinner me je, de dag dat je werd geboren. Je ziel flikkerde lichten, zo klein en kwetsbaar!"
Ze voelden de warmte van haar liefde diep van binnen en stralen door hun lichaam als zomerzon.
Ze opende haar vleugels wijd en er was een sprankelende regen van licht terwijl ze in de lucht opsteeg.
"Vertel hen dat het seizoen van vreugde is begonnen en dat het tijd is om te feesten."
Het was als een bevel dat ze niet konden weerstaan.
Het zou zeker toch zijn gebeurd, maar Shan was nog niet volledig gestopt met verzetten.
Ze wendden zich tot elkaar en instinctief, hun lichamen ontmoetten elkaar.
Toen ze wakker werden, was Syl-Iriah vertrokken. Ze keken elkaar aan en konden niet stoppen met glimlachen.
"Ze is magie", zei Shan.
"En zo ben jij…"
Ze bloosde. "Zullen we haar weer zien?"
"Wie weet…"
Op dat precieze moment vermoedde Shan dat Syl-Iriahwas nog steeds bij hen was. De jonge elf begreep plotseling dat de geest van het leven en de magie nu in haar ademde, en dat ze snel ook zou bevallen. En waarschijnlijk ook leven, zoals een krijger zou moeten. En dus zou ze Syl-Yarath de Spider worden, de verslinder van het leven zelf. Het leven was zo vreemd.
Toen ze uit de bijenkorf kwamen, was de kalmte opgeheven van de kleine open plek, alsof het net had gewacht tot de godin wakker werd.
De uitbundige struikgewas maakte het moeilijk te geloven dat binnen een paar maanden de herfst zou komen en het leven opnieuw zou gaan slapen.
Net zoals het moeilijk was om dat te geloven, zou Syl-Iriah het gigantische spider-wezen worden dat de elfen zoveel vreesden. Het was zelfs moeilijk te geloven dat als iets een bedreiging voor het bos zou worden, Syl-Iriah waarschijnlijk zou lijken te slaan met alle macht van haar magie en kracht.
Was ze niet, diep van binnen, altijd een spin?
Maar welke liefhebbende moeder wordt niet de meest angstige duivel wanneer haar kind wordt bedreigd?
Shan haalde diep adem en vulde haar longen met de krachtige verzonden van het bos vol met de beloften van de pasgeboren lente. Toen wendde ze zich tot IR: "Kom op! Je hebt haar gehoord, laten we ze vertellen: het is tijd om te feesten!"
